Mehtaba kalktım bir gece yarısı.
Kalbimde bir küçük gönül ağrısı,
Gözlerimdeki arayış çaresiz.
Kahroldum, yok oldum bilgisiz.
Bir meltem esti, okşadı yanağını.
Uykuda bir kuş kulağıma fısıldadı.
“Oku” dedi bana usulca, okuyamadım.
Kaybol git, dedim; koşmaya başladım.
Sandım ki güneş hiç doğmayacak.
Korku adım adım yedi yüreğimi.
Karanlık çökmüştü tüm evrene,
Aradım durdum bir ışık bulurum diye.
Seslendim dağlar arkasına.
Razıydım tek bir harf öğrenmeye
Koştum, bağırdım dalgalara.
Teslim olmak istemedim cehalete.
Dolunay ikiye ayrıldı birden,
Fırtına koptu yeryüzünde.
Bir öğretmen indi gökten.
O kurtaracaktı bir nesli cehaletten.
Güneşin doğduğunu hissettim yeniden.
Sudan, bilgiden doğduğumu
İlim şelalesinde boğulduğumu
Evrenin yaşama döndüğünü hissettim.
Etrafımda döndüm bir kere.
Gelecek de onun eseriydi, günümüz de.
Eğildi tuttu ellerimden öğretmen.
Tüm doğa yeşeriyordu, biz ilme yürürken.
Kafamı kaldırdım baktım hayranlıkla,
Karanlıklar aydınlanmıştı onunla.
Kim bilirdi bir çift kelam,
Yön verirdi koca dünyaya!
Eğildi, baktı yüzüme.
Gülümsedi, sardı elleriyle.
Korkma yavrucuğum dedi,
Karanlıklar yok olur ilimle.
İlim dağıttı her bir köşeye,
Bütün yavruları besledi.
Geçmiş de onundu gelecek de,
İnsanlık yeşerecek onun ilmiyle!
Aydınlanırdı evren onun ilmiyle.
Elif KAPLAN
