(6 Ekim 1942-29 Ağustos 1988) Vietnamlı şair.
Xuan Quynh, tam adı Nguyen Thi Xuan Quynh Vietnamlı bir kadın şair. Özellikle “Tekneler ve Deniz, Dalgalar , Sonbaharın Sonundaki Aşk” Şiir kitapları ile ünlü şair olarak kabul edilir.
Xuan Quynh, Hanoi’ye bağlı Ha Dong ‘da doğdu . Memur bir aileden geliyordu. Annesi erken öldü ve babası sık sık evden uzak görevlere gidiyordu. Büyükannesi tarafından büyütüldü.
Şubat 1955’te Merkezi Halk İşçileri Sendikasına alındı ve dansçı olarak eğitildi. Yurtdışında birçok kez gerçekleştirilen ve 1959 Dünya Gençlik ve Öğrenci Kongresine Viyana’da katıldı.
1962-1964 yılları arasında Vietnam Yazarlar Derneğinin açtığı Genç Yazarlar Teşvik Okuluna katıldı. Başarıyla bitirdikten sonra bir Vietnam Kadın gazetesi olan Van Nghe’de çalıştı. Xuan Quynh, 1967’den 1973’e kadar Vietnam Yazarlar Derneğinde yönetici olarak görev yaptı. Xuan Quynh oyun yazarı ve şair Luu Quang Vu ile evlendi. Bu evlilikten önce, bir müzisyen ile kısa süren evliliği olmuştu.
Xuan Quynh , kocası Luu Quang Vu ve oğlu Liu Qiong ile birlikte şiir festivaline giderken köprüde trafik kazasında öldüler.
Ölümünden sonra 2001 yılında Devlet Edebiyat ve Güzel Sanatlar Ödülü’ne layık görüldü . Ayrıca 2017 yılında Devlet Başkanı Tran Dai Quang Kararnamesi ile Edebiyata ve sanata katkıları için Ho Şi Minh Ödülü verildi.
*
*
Kayık ve Deniz
Şimdi bir masal anlatacağım sana
Bir kayıkla denizin masalı bu:
Bir varmış bir yokmuş
Bir kayık varmış ki uymuş
Denizin çağrısına,
Martılar ve mavi dalgalar
Taşımış onu nice diyarlara.
Nice tutkuyla doluymuş kalbi kayığın,
Enginmiş bitimsizmiş denizin sevgisi ise.
Yorulmak bilmemiş kayık, yüzmüş çok uzun süre
Oysa o da ne: Çok uzaktaymış deniz, çok ama çok ötede.
Ay ışığında aydınlanmış bir gecede
Genç bir kız gibiymiş deniz öylece.
Zihnini ve kalbini göndermişmiş sessizce
Kayığın her yanına çarpan dalgalar ile.
Kimi zamanlar, olmaksızın bir nedeni,
Çok sert çarpmış dalgalar, kayığın her yerine
(Çünkü değil mi ki, sonsuz aşkta bile,
Durabilir mi ki herşey yerli yerinde…)
Bir tek kayık anlamıştı onu,
Denizin ne kadar büyük olduğunu.
Yalnızca deniz bilebilmişti gerçekte
Kayığın nereden gelip, gittiğini nereye.
Kavuşamadığında deniz, kayığa,
Beyaz başını kaldırırdı o, yasla dolu.
Kavuşamadığında kayık, denize,
Binbir parça olurdu kalbi, acıyla dolu.
Bırakıp gidecek olsa idi deniz, kayığı,
Ancak güçlü dalgaları ve rüzgârları kalacaktı.
İşte senden uzakta kalırsam böyle uzun süre,
Nice fırtınalar kasırgalar esip gürleyecek içimde.
Xuan Quynh (Suân Quin)
Çeviri : Ulaş Başar Gezgin